با ماشین شیراز اومدم. راننده کل مسیر شجریان گوش کرد، اشک ریخت و سیگار کشید. من پشت سرش نشستم. درحالی که زن عزادار توی دلم هنوز از شب شراب خمار و خوابه با چشمای نیمه باز از داخل آیینه زل زدم بهش...
چندبار با تلفن حرف زد، برای اولین بار لهجه شیرازی بنظرم گرم اومد.
باید موقع پیاده شدن ازش بابت پلی‌لیست فوق‌العاده‌اش تشکر کنم. کاش میشد بغلش کنم.
جدا از اینکه یه ادم چقدر خوب یا بد، خاص یا عام باشه، برای منی که خیلی تحت تاثیر محیط و فضا و آدم‌ها قرار میگیرم مهم اینه که منی که اطرف این آدم‌ها شکل میگیره چه مدلیه. یعنی کدوم من پررنگ میشه اطرافشون. من خجالتی، من مضطرب، من بیخیال، من شاد و خلاق، من با اعتماد به نفس و سرحال، من بی اعتماد به نفس نگران و و و کلی ترکیب دیگه که میتونه بسته به شخص مقابل، برخورد و حال و هواش بشه اون کسی که اون از من میبینه و میشناسه...
خب این خیلی بده. این حد از تحت تاثیر طرف مقابل و حال و هواش قرار گرفتن. مخصوصا در ارتباط با آدم‌های دوقطبی. پسهمینجا اعلام میکنم برخلاف فلانی من اصلا حس نمیکنم در ارتباط بودن با یه آدم دو قطبی خیلی جذابه. چون من ازینکه با حال خوب و بد یه آدم بالا و پایین بشم، بی دلیل باهام خوب و بد بشن حال نمیکنم. مهمتر اینکه در ارتباط با ادم‌ها دو قطبی همش نگران خواهم بود که کی حوصله‌اش سر میره یا این روی خوش فرو میریزه و قراره با یک عزیز بی عصاب و حوصله مواجه بشم...و خیلی چیزهای دیگه.
نمیدونم چرا منی که اطراف دوست دوقطبیم شکل میگیره، گیج، حواس پرت،خودزن، مضطرب، ناامن، نگران، بدون اعتماد به نفس، شاکی و کوته فکره...اخ چقدر از این من ناراضی ام و براش دل میسوزونم.
بنظر شما در ارتباط بودن با آدم‌های دو قطبی (دچار افسردگی/شیدایی) و یا کلا مودی چطوریه؟
از لا به لای صدای کر کننده ی هندفیریم صدای همهمه‌ی خانم‌های تمام سیاه‌پوش اتوبوس رد میشه. خلاف عادت به چشم‌های مشکی و عموما چروک افتاده‌ی تک تکشون زل میزنم. یه روز که توی اتوبوس با آدم‌های ساکت رنگی پنگی بلوندم، وقتی به چشم‌های آبی‌شون زل میزنم، دلم برای این صحنه تنگ میشه؟
این یک نگاه شرق‌شناسانه‌ی مبتذل به نوستالژی‌هامه؟...نمیدونم...
فلانی: وقتی حرف میزنی تصور میکنم برخلاف ظاهر آروم و متفکرت تو سرت یه گروه دارن درام میزنند
- اخ بنظرت چقدر طول میکشه این وضعیت؟
- بستگی داره دارند یه آلبوم میزنند یا یک ترک:)) حالا موزیک خوبی هست؟
فلانی: من یه راز دارم. ولی به تو نمیگم.
بارون میومد، داشتم در حین دوچرخه‌سواری یه موزیک از مرضیه گوش میکردم؛ ز جهان شما ای اهل جهان، شده قسمت من قلبی نگران/ که اگر ز وفا یارم ز در آید هجران به سر... که دیدم پخش زمین شدم. به سر و دست‌های خونیم نگاه کردم و از ته قلبم حس کردم که حق‌ام بود.
{دو سال پیش، چنین شبی؛ تهران، رو به روی خوابگاه چمران}
پایم را که از اتوبوس پایین گذاشتم متوجه شدم کارت اتوبوسم را گم کردهام و پول نقد ندارم. به راننده ماجرا را گفتم و از او خواستم شماره کارتش را به من بدهد تا همانجا هزارتومان برایش کارت به کارت کنم. با عصبانیت جواب داد:« مگه میشه کارت نزنی؟ باااید کارت بزنی!»
گفتم:«آقا من که فرار نکردم. میگم کارتم نیست. پولش رو براتون کارت به کارت میکنم. اگه الان ی شماره کارت به من بدید فورا...»
گفت:«کارتهاتو که الان گرفتم اومدی پارکینگ تحویل بگیری درست میشی»
حوصله بحث نداشتم و در یک لحظه جنونآمیز قید کارتهایم را زدم، کیف پولم را گذاشتم روی لبهی شیشه جلوی اتوبوس و رفتم. از خیابان که رد میشدم صدا زد «خانوم بیا کارتهاتو بگیر» رویم را برنگردانده، دستم را بالا بردم که نمیخواهم و به راهم ادامه دادم. یکدفعه دیدم هن هن کنان جلوی رویم ظاهر شد؛ «بگیر اینو عصابمو خورد نکن، عصابم خورد بود یک چیزی گفتم، توام بهت برخورد یدفعه چرا..کی عصاب داره این روزا. بگیر اینو» غم، عصبانیت و پشیمانی ترکیب عجیبی از صورتش ساخته بود که توان نگاه مستقیم را از من گرفت. خواستم بخاطر دویدن و رها کردن ماشیناش تشکر کنم یا عذر خواهی، ولی چیزی نگفتم.گرفتم و راه افتادم.
بعد از نگهبانیِ در اصلی و قبل از وارد شدن به حیاط خوابگاه، چند خانم خسته، عبوس و عموما آماده ی انفجار در اتاق گیت حراست نشسته اند. وقتی رسیدم متوجه شدم نیم ساعتی میشود که پیک منتظر تحویل گیرنده بسته در سرما ایستاده و حالا که بچه ها تشریفشان را آورده‌اند، حراست اجازه عبور از گیت را به دلیل رد شدن ساعت از زمان ورود و خروج نمیدهد، از طرفی باز کردن در شیشه ای توسط پیک ممنوع است. صحنه ای به غایت مشمئز کننده از حراست لم داده روی صندلی و مرد کلافه در سرما پشت در شیشه ای و دوستان در حال گپی که گویی در دنیای دیگری سیر میکنند.
گفتم:«بزارید بیاد تو از همینجا بسته رو تحویل بده، اینجا که همه حجاب دارند تازه کاملا مشخصه داخل چه فرقی داره با پشت در»
گفت:«نمیشه اینجا دوربین داره، آقا نباید بیاد»
گفتم:«حالا ایشون باید تا صبح بایسته تا گیت رو باز کنید؟»
{صاحب بسته بین بگو بخند با دوستانش نگاه کج و معوجی به من میاندازد، گویا از دخالت من ناراضی است}
-تو خودت دیر اومدی برگه پر کردی؟
-الان پر میکنم..بزارید بیاد تو یا ایشون رد بشه، بسته شو تحویل بگیره. قرآن خدا که غلط نمیشه!
{در حالی که چشم از موبایلش بر نمیدارد}
-تو برگه اتو پر کن.
دوبار داد زدم: «آقا بیا تو»
گوشیشو گذاشت کنار، اومد نزدیک و با لحن تهدید آمیزی گفت :«پر کردی شماره دانشجویی هم نوشتی؟» بسته را تحویل گرفت و مرد قندیل بسته رفت، آن دیگری که سعادت من به او گره نخورده، چرا که در مناسبات رفتاری من آنچه غایب است جامعه و سعادت جمعی است و آنچه طلباش تمام فضای فیزیکی شهر و روابطش را شکل داده است برنامههای ریز و درشت سعادت و فربهی شخصی در جامعه زدوده ترین حالت ممکن آن است. به شکلی که فرد بدنش، روانش و هر چیز دیگری که با ضمیر شخصی «اش» به او پیوند بخورد را میسازد در حالی که در مناسبات اجتماعی هر رفتاری را فارغ از مسئولیت نتایج آن برای دیگری، مجاز میشمارد. این وضعیتی است که از دل مناسبات اجتماعی کلی تری پیش می‌آید و فرافکنی آن به امری اخلاقی راه به جایی نمی‌برد.
امروز تنها اومدم کوه. کاری که مدت‌ها، شاید سال‌ها بهش فکر میکردم و هیچوقت حال و حوصله و توان انجام‌اش رو نداشتم. هربار باید یکی میبود...نمیدونم چرا اینقدر در برابر کوه رفتن مقاومت میکنم. اون سال وقتی حقوق دو ماه ام رو دادم و کفش کوه خریدم، به خودم گفتم که این شروع یک راه جدیده. زیاد ازش استفاده نکردم...چند وقت بعد هم در یکی از تاریک ترین شب‌های زندگیم دزدیده شد. گفتم صدقه برای اینکه خودم جون سالم به در بردم و دزدیده نشدم.
امروز، عدو من سبب خیر شد. زن عزادار تنبل دلمو برداشتم، آوردم کوه...کل مسیر زار زد. اخ که چقدر خستم کرده...کاش تنهام میذاشت. اینجا که نشستم قشنگه. یک آقایی یکم اونطرف تر، عینک دودی به چشم و تکان تکان خوران یک موزیک خیلی خوب گوش میده...یه سرود.
هی صدای ابتهاج میاد توی سرم. من ندانستم معنی هرگز را. چی هرگز . کدوم هرگز... اخ این زن چقدر ناله میکنه...بسه لطفا. خودتو جمع و جور کن. امروز توی راه یه غزل از دیوان شمس گوش میکردم. چند دقیقه‌ای مثل مخدر بود، آرومم کرد. براتون آپلود میکنم.
این زن تا کی میخواد بشینه اینحا گریه زاری کنه. خانوم شین میگفت آقای دکتر با هیپنوتیزم حالت رو خوب میکنه. ولی فروید میگه هیپنوتیزم از طریق تلقین عمل میکنه، از همین جهت مشکل رو حل نمیکنه، بنابراین بعد از یک مدت مشکل با همون شدت یا بدتر برمیگرده...بزار به زندگیم برسم زن، اینقدر زار نزن.
با لام و ه که حرف میزدم، میگفتند به مراجعه به روانکاو و روان‌شناس عادت کردند. اگر یک هفته دیر برن یا نوبت‌شون کنسل بشه بهم میریزند. همین نشون میده کارشون تخمیه. چیزی رو قرار نیست حل کنند. البته که آدم کار بلد هم هست بین‌شون...ولی تا بیای پیدا کنی حال بدت یه چیز شترگاوپلنگی میشه...
نمیدونم چرا اینجا که نشستم هی نگران مامانم. نگران نگاهش که وقتی میومدم پرسید با کی میری. گفتم تنها و خیره موند. همش حس میکنم توی خونه منتظر اند برگردم. هرجا که میرم این حس رو دارم. با اینکه هیچ سخت‌گیر نیستند به رفت و امدم.
این خوب بود. شنیدنی
آیا آدمی میتونه با کسی که روزی دوستش داشته، فقط «دوست» باشه؟
همه‌ی دنیایی که تا دیروز پشت به من، رو به غروب ایستاده بود. امروز روش رو به من کرده، چشم در چشم طلوع.:)
میخوام خلاصه‌ی کلام بگم دائما یکسان نباشد حال دوران، هرچند میفهمم غم داره.
خداروشکر.
امروز روز خوبی بود.هست. ده آبان.
از همان شبی که الهه دستش را از صندلی عقب، روی شانه‌ی حسام که سخت مشغول حرکات موزون بود گذاشت و با ذوق گفت:«الهی من قربونت بررمم»، احساس کردم چیزی در من مرده است. دیدن آن صحنه و ذوق الهه برایم بی‌معنا بود و نمی‌توانستم خود را لحظه‌ای جای او تصور کنم، اما مسئله اینجاست که تا این لحظه و امروز حاضر نبودم این سردی و دل مردگی را در خود بپذیرم.
سفر و بودن کنار کسی که آن روی سکه را به روشنی دیده بود هم به نوعی یادآور همین نکته بود؛ یک مرگ تدریجی اما واقعی.
این یادداشت را بین پیش نویس‌هایم پیدا کردم. توضیح اینکه دقیقا چرا حال خوب کن و بسیار عجیب است در اینجا نمیگنجد. ولی...دست مریزاد خر درونم، من به تو افتخار میکنم.
ماه‌ها از آن قدم زدن های کذایی و ساعت‌ها حرف و حرف و حرف زدن می‌گذرد، از جدایی توافقی و آرام‌مان.
بر خلاف چند ماه پیش، حالا احساس میکنم که جداییِ «آرامـ»، «دوستانه»، «توافقی» و یا هر نام دیگری که بهش بچسبد، بدترین تجربه‌ی جدایی است. انگار در سوراخ آتش‌فشان دلت، همان که خروجی‌اش جایی در انتهای گلو است، چوب پنبه‌ی بزرگی چپانده باشی تا مذاب‌اش از چشم و دهان و بینی‌ات فواره نزند. صورت‌ات اما از سرزمین مذاب دلت اعلام استقلال کرده و ربات گونه حالت همیشگی‌اش را حفظ کرده است.
انگار شب بخوابی و بدون شنیدن صدای بمب و داد و فریادی، صبح با ویرانه‌ها و اجساد تکه پاره در اطراف‌ات بیدار شوی؛ گیج، سردرگم، ناباور و مضطرب. صورت‌ات اما از سرزمین ویران دل‌ات اعلام استقلال کرده و ربات گونه و بی اعتنا به خرابی‌ها، مثل یک کارمند اتو کشیده، صبح به صبح، درحالی که راه‌اش را از میان بدن‌های خونین باز می‌کند و مراقب است لکه‌ای بر لباس‌اش ننشیند، به کارهایش می‌رسد.
یک جایی مثل امروز اما، ناگهان فشار مذاب چوب پنبه را از جا می‌کند و یا بوی باروت تمام صحنه‌های از یاد رفته‌ی لحظه‌ی ویرانی را به یادت می‌آورد و برای این اتفاق یک جمله‌ی کوتاه شبیه به؛ «مدتی نیستم»، در بایوی اکانت تلگرام کافی است...
"A sense of someone"
Anne Magill
