بازنشستگی خر درون

یک خر درون دارم که با توان 20000اسب بخار فعالیت میکند این موجود درونی من آنچنان نا اهلی و وحشیست که حمله میکند به گلویم و مرا خفه نگاه میدارد تا نگویم و نگویم نگویم با این تفکر خرانه که؛ موضوع ابعاد دیگه ای هم داره صبر کن کامل نمیدونی،شاید اگر توهم جای اون بودی!،والله مع الصابرین،ارزش ناراحت شدن یک آدم رو نداره بیخیال هیچی نگو میگذره،ی روز میفهمه،ی روز به امروز فکر میکنه تو هیچی نگو زمان چیز عجیبیه،انقدر راحت نمیشه نظر داد آدم ها پیچیده اند،تو کار خودت رو بکن محبوب هیچی نگو..بگو "شاید "قاطع نمیشه گفت 0یا100کدوم ماجرا مشخصه؟؟،نه اینطوری مخالفت نکن حتی اگر 1%حق با اون باشه چطور شرمندگیتو جبران میکنی....نگو ..هیس..خفه شو...سکوت کن..صبر کن صبر کن صبر کن...

بفرما خرجان درون این هم نتیجه اش....

نمیدانم جناب آلپاچینو واقعا فرمودن یا یک نفر آنچنان حق و به جا فرموده که میگویند ،قال آلپاچینو:

همیشه کسی را برای دوستی انتخاب کن که آنقدر قلبش بزرگ باشه که برای اینکه تو قلبش جا بشی بارها و بارها خودت رو کوچیک نکنی!

من بهش اضافه میکنم حتی موقع دشمنی حق نداری پشت سر دوستت حرف بزنی حتی اگر حق با تو باشه و مهمتر آنکه کسی رو واسه دوستی انتخاب کن که بدونی موقع دشمنی همه خلق خدارو باهات دشمن نمیکنه با حرف هایی که پشت سرت میزنه و باکسی که موقع دوستی باهاتون دیگران رو پیش روتون خراب میکنه، قضاوت میکنه و راحت تهمت میزنه..دوستی نکنید حتی برای یک روز!با دوستی که شما رو بی ارزش و ارزش هاتون رو کوچک میشمارد دوستی نکنید!

دوست یعنی دوست 

نه مستخدم و بادیگارد

نه پدر مادر

نه همسر

نه سرپرست

نه مشاور روانشناسی که موقع درماندگی فقط به سراغش بری و چند صباحی حرف بزنی و غیب شوی

نه هیچ کوفت دیگری...

دوست یعنی دوست...

.

.

هیچوقت حق نداریم درباره ی رابطه ی دونفر حتی نزدیکترین کسانمون نظر بدیم بیایید بفهمیم فقط خود اون دوشخص میدونن چی بینشون بوده و هست بیایم یاد بگیریم کسی که بیشتر آه و ناله میکنه لزوما محق تر نیست...

آنچه یافت می نشود....شما میدونید؟؟؟

اخیرا کتاب زیبای "بار دیگر شهری که دوست میداشتم" نادر ابراهیمی رو خوندم..خوب بود ولی طبق معمول تکرار یک چیز منو آزار میداد و اون اینکه چرا همیشه نقش معشوق توی داستان ها اینطوری تعریف میشه..

یک جسم منفعل که هیچ فکر و اراده و منطق و احساس و اندیشه و شخصیت عاقل و با درکی درونش نیست!چرا معشوق ها توی اکثر داستان هامون انقدر پوچ اند.. در ظاهر نه ولی باطنا پوچ و منفعل اند...حالا سوال اینجاست که آیا جنس زن میطلبه که اینقدر منفعل باشه؟آیا در دنیای واقعی هم همینطوره ؟ آیا مردها دوست دارند که معشوق منفعل داشته باشن؟

و چرا ما همیشه از درد عاشق ها حرف میزنیم؟..مورد عشق کسی که هیچ تعلق خاطری بهش نداشته باشی واقع بشی هم زجر آوره...چرا همیشه ازونطرف نگاه میکنیم؟

شاید اگر داستان هایی از زبان و دنیای کسی که ابراز عشق کسی باعث عذابشه بشنویم این قدر هنگام عاشق شدنمون احساس حق به جانب داشتن و شخصیت مثبت داستان بودن رو یدک نکشیم...

.