نیروانای نارس

|من این حروف نوشتم چنانکه غیر ندانست/توهم ز روی کرامت چنان بخوان که تو دانی|

نیروانای نارس

|من این حروف نوشتم چنانکه غیر ندانست/توهم ز روی کرامت چنان بخوان که تو دانی|

نیروانای نارس

:)
نیروانا: عمق آرامش ذهن و پاکی مطلق ،بعدی از زندگانی خالی از زمان و مکان.




دازاین: آنجا بودن.
شاید از اینرو که دازاین کاملاً بی‌بهره از فهم پیشاپیشی و یقینی‌ِ هستی‌شناسانه‌ای است که بتواند پاسخ‌گوی این «جا»یی که از آن آمده‌ایم و بدان می‌رویم، باشد.



همایونی انگار مقاله نوشته تعریف مفاهیم میکنه. اینجا هم کارکردی نداره جز بلغور روزنوشت‌هایی که اون بیرون بهتره گوشی خرج شنیدنش نشه، از فرط استخفاف و چرندی ولی خب باس گفت محض ادامه ی حیات مثلا.






طبقه بندی موضوعی
آخرین مطالب

This Friday

جمعه, ۲۷ بهمن ۱۴۰۲، ۰۴:۴۹ ب.ظ

خسته، خیس و باران خورده با سینه‌ای غبار آلودم تو پاکم کن از غبار، از خستگی، از اشک.

بسیار از تو‌گفته ام، بسیار از تو نشنیده ام. بسیار از تو نوشته و هیچ از تو نخوانده ام. حالا که خواندن و نوشتن نمیدانم، حالا که گنگ ام و ناشنوا برایم داستان‌های زیبا بخوان. نزدیکتر بیا لب‌هایت را روی پیچ و تاب استخوان شکننده گوشهایم بگذار و فریاد بزن. نه، با زمزمه‌هایت این جانوار از حال رفته در این چاه به خواب عمیق‌تری فرو میرود. حالا مستم کن و به حرف وادارم کن...و سپس مرا بخوابان، برای ابد.

  • دازاین

توییتر

شنبه, ۱۱ آذر ۱۴۰۲، ۰۱:۵۷ ب.ظ

دارم اینجا رو منتقل میکنم به یک اکانت تویتری. اگر توییتر دارید و اگر دوست داشتید اونجا از هم بخونیم بهم پیام بدید :)

  • دازاین

داستان بی‌خونه‌ها

پنجشنبه, ۲۸ ارديبهشت ۱۴۰۲، ۰۴:۳۹ ب.ظ

دیشب بین خواب و بیداری یا شاید نئشگی قرص ستیزرین و کلداکس، درحالی که سعی میکردم با سنجش دمای شکمم بفهمم هنوز تب دارم یا نه، چشمم افتاد به منظره اتاق و «ز» و «الف» که ساعت‌ها قبل خواب اونها رو برده بود، یه نور ملایمی از حیاط اتاق رو روشن کرده بود، ز وسط اتاق خوابیده بود و الف پرده تختش رو‌ن کشیده بود. احساس کردم برای اولین بار خوابگاه حس خونه داشت. و به این فکر کردم که شت من حداقل شیش ساله که جایی زندگی میکنم که هرگز احساس خونه بودن یا خونه داشتن بهم نداده/نمیده. بدتر از این اینکه بعد از این احتمالاً شرایط از این هم بدتره. 

  • دازاین

خفگی

دوشنبه, ۴ ارديبهشت ۱۴۰۲، ۰۹:۰۴ ق.ظ

یک لحظه هوای خانه‌ات در اتاق پیچید، مثل اژدهای هراسانی در اتاق تاب خورد و ناکهان گلوی مرا گرفت و فشرد. به کجا بگریزم که این هوا، که این اژدهای سرگردان دل‌‌تنگی ات راهش را گم کند و مرا دنبال نکند.

  • دازاین

پروانه‌های خشمگین

چهارشنبه, ۱۷ اسفند ۱۴۰۱، ۰۴:۵۲ ب.ظ

تو نیستی و من نمیدونم با اینهمه عشقی که در دلم مونده چه کنم. بعضی روزها با خودم میگم ای کاش مونده بودم و تا آخرین قطره محبتی که بهت دارم رو به خاک سردت میریختم و با خودم اینطرف و اونطرف نمی‌کشیدمش، به خودم میام و میبینم که چه عشق خودخواهانه‌ای...چه عشق خودخواهانه است.

  • دازاین

از انگل امید

پنجشنبه, ۴ اسفند ۱۴۰۱، ۰۴:۵۴ ب.ظ

این صحبت کردن مدام که تحقیرشدگان خود را وقف آن می‌کنند، این صحبت کردن مدام. کسی که تحقیر میکند هرگز به صحبت کردن نیاز ندارد، استر خودش باید میدانست کسی که ترک میکند دردی ندارد. کسی که ترک میکند صحبت نمیکند، زیرا حرفی برای گفتن ندارد. کسی که ترک میکند آماده است، درد بزرگ این است. کسی که ترکش میکنند نیاز دارد تا ابد صحبت کند و همه‌ی این صحبت‌ها تلاشی است برای گفتن اینکه دیگری اشتباه کرده است، و اینکه اگر فقط متوجه ماهیت واقعی همه چیز میشد این انتخاب را نمیکرد و در عوض او را دوست میداشت. مفهوم صحبت کردن آنطور که صاحب سخن مدعی است روشن ساختن نیست بلکه متقاعد ساختن است و قانع کردن. صحبت کردن هیچ سودی ندارد، پاسخ صادقانه نمیدهند و آن هم به‌واسطه‌ی ملاحظاتی آدم ناامید میکند و به نوبه خود ناامید میشود و هیچ چیز برای صحبت کردن وجود ندارد، چون وقتی خواست و اراده وجود نداشته باشد تعهدی هم وجود نخواهد داشت. آنچه را بواسطه‌ی ترحم انجام میدهند برای کسی که امید داشته آن را از روی عشق انجام دهند ارزش ناچیزی دارد. استر آنچه را میخواست بگوید نگفت...

...

  

آدمیزاد با پاسخ قطعی آسان‌تر از پاسخ مبهم کنار می آید. این قضیه به امید و ماهیت آن مربوط می‌شود. امید انگلی است در بدن انسان که در همزیستی کامل با قلب او زنده است. کافی نیست انسان دست و پای آن را ببندد و گوشه‌ای تاریک پنهانش کند. به آن گرسنگی نیز  نمیشود داد. نمیشود فقط نان و آب به این انگل داد. باید جلوی تغذیه‌اش را به طور کامل گرفت. اگر امید به اکسیژن نیاز داشته باشد، آن را به دست می‌آورد. اکسیژن در صفتی است که موصوف گمراه کننده‌ای دارد. در قیدی نسنجیده است در حرکتی برای همدلی است به جبران قصوری، در رفتار، در لبخند، در درخشش چشمان است. انسان امیدوار غافل میماند از اینکه همدلی نیرویی است مکانیکی. آنانکه بی توجه اند بطور خودکار، کارهایی از سر لطف انجام میدهند برای اینکه هم خودشان را محافظت کنند و هم دردمندان را. امید را باید با گرسنگی کشت تا حیوان میزبانش را گمراه و گیج نکند. امید را فقط به کمک بیرحمی کامل میتوان کشت. امید ستمگر است، چون دست را میبندد و زنجیر میکند. وقتی انگل امید را از حیوان میزبان جدا میکنند میزبان با میمیرد و یا آزاد میشود. باید گفت امید و همزیستی ناشی از آن به تغییر میل درونی معشوق باور ندارد. امیدی که در قلب انسان ساکن است باور دارد که این میل، از پیش وجود داشته است. معشوق آنچه را که وانمود نمیکند واقعا نمیخواهد، واقعا میخواهد. یا آنچه را که وانمود میکند نمیخواهد، میخواهد که جهان بد اندیش گمراه کننده‌ی پیرامونش آن را بخواهد. خلاصه چنین نیست که بنظر میرسد. حقیقت اثری است خفیف از چیزی دیگر. امید چنین چیزی است.

تصرف عدوانی/  لنا آندرسون

  • دازاین

آزادی در ناامیدی است.

پنجشنبه, ۲۷ بهمن ۱۴۰۱، ۱۱:۲۵ ق.ظ

حالا روزها سریع‌تر و سبک‌تر میگذشتند چون استر نیلسون امیدش را از دست داده بود.

  • دازاین

عاشق زره‌پوش

چهارشنبه, ۲۶ بهمن ۱۴۰۱، ۰۵:۲۷ ب.ظ

تو نمیدانستی که آدم‌ها زودتر از آنچه فکرش را بکنی من را خسته و فرسوده میکنند. تو نمیدانستی که من یک عمر لذت‌بخش‌ترین تفریحاتم را تنهایی انجام داده‌ام و چقدر آدم تنهاگردِ تنهاخورِ تنها بمانی هستم. تو نمیدانستی که اینها برای من منافاتی با دوست داشتن و خواستن کسی با تمام جان ندارد، که میتوانم از جمعیت و معاشرت فرسوده و کلافه شوم اما هیچ به روی مبارک نیاورم و در فرسودگی که حضور از حدی بیشتر در من ایجاد میکند دوستشان داشته باشم. تو نمیدانستی که من تمام آنچه از وجودش در خودت غره بودی را در همه سالهای عمرم زندگی کرده ام. فرق ما اما این بود که تو به چیزی که به سختی برایش تلاش میکردی و دست‌آورد غرورآمیز زندگی‌ات بود؛ به توان دست و پا شکسته‌ی تنها دوام آوردنت می‌نازیدی و دوست داشتن و خواستن کسی را تهدیدی برای این مدال افتخار میدانستی و من توامان به تنهایی‌ها و باهم بودن‌هایمان عشق میورزیدم و هیچ از اینکه جمعیت کسانی که دوستشان دارم خسته ام میکند، سرخوش و مفتخر نبودم و نیستم. فرق ما این بود  که من چیزی را نقطه ضعف تمام سال‌های زندگی‌ام میدانستم و تلاش میکردم کنترل شده با صلح در جریان روزها و روابط ام جاری اش کنم، که تو دست آورد رنج‌ها و آسیب‌هایت میشمردی و مفتخرانه از آن جانبداری و مراقبت میکردی.

 

  • دازاین

بند جیم.

چهارشنبه, ۱۲ بهمن ۱۴۰۱، ۱۲:۵۸ ق.ظ

منم آن زنی که تمام کشتی‌ها

در او غرق گشته و تنهایش گذاشتند

و آنگاه که هیچ بادبانی

جز بالهایش برای او نمانده بود

آموخت که چگونه از زن بودن رها شود

و به پرنده‌ی دریایی تبدیل شود

 

غاده السمان

  • دازاین

زهر انتظار

سه شنبه, ۲۷ دی ۱۴۰۱، ۰۱:۵۷ ق.ظ

خواب دیدم که سقوط کرده ام و انتظار متلاشی شدن در خواب مرا کشت. 

  • دازاین