حرمان

«درد کشیدن، این چیزی بود که قلب را می‌شکست و از آن می‌مردیم بی‌آن‌که بتوانیم رازمان را با کسی درمیان بگذاریم. درد، توان بدن و فکر را می‌گیرد و حتی برای سربرگرداندن روی بالش رمقی نمی‌گذارد.»

 

 درخت زیبای من

ه.

چشم‌ها هم دروغ میگویند عزیز من، دست‌ها فریب‌ات میدهند و لب‌ها بازیچه‌ات میکنند. دیگر واژه‌ای برای این غم کهنه باقی نمانده است و جانی در این تن برای این راه هزارباره بن‌بست باقی نیست. تنها برق خاموش شده‌ای در گوشه‌ای از چشمانم، جایی که که دیگر کسی جستجویش نمی‌کند.